Mijn leven als mens, maar ook als kunstenaar, werd in de jaren 2013 tot en met 2015 volledig ondersteboven gegooid.
In 2013 werd bij mij borstkanker vastgesteld. En het daarop volgende behandel-traject liep uit op een ernstige complicatie: een hersenbloeding.
Toen kon ik niet meer coherent praten en denken, staan, bewegen, lopen. Ik werd op mezelf teruggeworpen en moest zien te overleven vanuit diepe OER-krachten. Ik werd gedragen door de verpleging & de vele lieve familie en vrienden om mij heen.
De hoop op herstel heeft mij nooit verlaten…
Wat ik op mijn weg naar herstel heb moeten doorstaan heeft van mij een soort filosoof gemaakt.
Al lang loop ik rond met de gedachte om deze moeilijke tijd in mijn eigen persoonlijke leven onder woorden te brengen. Een poging om als verantwoording op mijn website uiteen te zetten welk verwoestende impact mijn revalidatie op mijn werk had. Mijn voortdurende struggle als verhaal als een uitleg bij de weergave van mijn werk.
Ik wilde een toelichting geven op hoe mijn werk in deze jaren is veranderd. Van mijn vroegere werk na jaren durende veranderingen door het letsel van blijvende halfzijdig verlamming en hersenschade naar de stand van zaken nu.
Een korte toelichting op wat er in mijn werk is veranderd tijdens de jaren sindsdien, t.o.v. mijn vroegere werk vanwege mijn halfzijdig blijvend verlammings & hersenschade-letsel tot gevolg.
Na het verblijf van een een jaar in een verpleegtehuis, begon ik geleidelijk de benodigde kracht & hoop terug te vinden! Een jaren voortgaand proces dat nog altijd voortgaat…
Angstig was het gevoel niet meer eigen doen en laten onder controle te hebben – als ik me dat al afvroeg – niet meer te weten wat mij nog verder te wachten stond.
Want ik werd geleefd door de pijn en de verwarring in de periode van opnames in zieken-en verpleeghuizen; terwijl ik intussen mijn vertrouwde huis en mijn dierbare atelier moest missen!
Maar zelfs nog tijdens mijn eerste rehabilitatie-jaar werd ik
langzaam aan steeds meer gestimuleerd d.m.v. kunst-therapie om
weer met het normale leven mee te doen: schilderen…
Ik werd geïntroduceerd bij een creatieve in-house bewonersgroep.
Dat was voor mij, totaal verzwakt als ik was, een uitputtende
zaak:om vanuit mijn rolstoel, met nauwelijks kracht in mijn
schouder en nekspieren mijn hoofd letterlijk hoog te houden. Maar
deze bewonersgroep wakkerde mijn enthousiasme voor het
schilderen wèl weer aan.
Het eerste jaar werd afgesloten met mijn deelname aan de in- house expositie. Het was bijzonder zoals daar mijn werk uit de revalidatie-periode werd gepresenteerd mèt een prachtige slide- show van mijn eerdere werk.
Een betere aanmoediging om dòòr te gaan had ik niet kunnen krijgen. Een keerpunt voor mijzelf om aan vast te blijven houden!
Toen ik in 2015, mijn eerste jaar thuis, door een val van de trap mijn heup brak, verlengde dat mijn verdere revalidatie tot een periode van twee jaar. Die wel gaandeweg met behulp van praktische gerichte professionele ondersteuning vruchten begon af te werpen.
Het schilderen bleef toch een hele klus doordat ik problemen ondervond bij het hanteren van het materiaal, het bedenken wat ik aankon. Alle vaardigheid was weg, ik werkte met allerlei technieken door elkaar. En zo kwam verrassend genoeg het creative proces op gang. Tegenslagen ging ik stap voor stap overwinnen, goedschiks of kwaadschiks. Zoals eindeloos oefenen om houten blokkentorens op te bouwen om mijn hand-oog-hersenen coördinatie met vallen en opstaan op gang te krijgen. Het was een kwestie van zoveel mogelijk bewegen totdat op een goede dag mijn fysiotherapeut mij
voorstelde om te proberen toch de verlamde hand te gaan gebruiken, door dàt te doen waar mijn hart lag: tekenen. Om zo door door de kunst het gebruik van mijn linkerhand te verbeteren. En daarmee de coördinatie tussen hoofd, hersenen en hand te stimuleren.
Vanuit mijn onzekerheid was ik op pad om mijn zelfvertrouwen weer te herwinnen…
Dit alles komt neer op het volgen van hèt traject bij N.A.H. (Niet Aangeboren Hersenletsel): de struggle van revalidatie-járen. En voorbij is het nog niet !
Als ik het nog eens mag samenvatten:
Wat is de impact op je leven en hersenen…wat verandert er….Je vertraagde reactievermogen het verlies van het overzicht..het zien, het vinden van oplossingen…Via ergotherapie kwam er gerichte hulp & ondersteuning. Ze konden allerlei verschillende hulpmiddelen maken, die mij het leven makkelijker zouden maken, v.n.l. op mijn eigen verzoek/onderzoek. Het belang ervan & de functie voor mijzelf moest ik eerst zelf al werkend uitvinden en ervaren, nadat ik eenmaal thuis in mijn eigen atelier aan de slag ging na 2 jaar oponthoud ..Wàt kan ik nog wel hanteren, hoe vind ik manieren om mijn creativiteit weer op gang te brengen. Het ging en kon ook echt niet anders plaatsvinden dan door trial en error met veel doorzettingsvermogen !
Mijn zelfvertrouwen groeide met iedere stap.. ik werkte met van allerlei random technieken door elkaar, begon de tegenslagen te vergeten…leefde in mijn eigen wereld, weg van de drukke buitenwereld met een overdaad aan prikkels.
Mijn rustige levensstijl heeft teweeggebracht dat ik de balans weer terugvind, het acceptatie proces was eindelijk begonnen!
Inmiddels durf ik nu wel te zeggen, dat ik door dik en dun ben uitgegroeid tot mijn eigen persoonlijke mantelzorger, naast alle ondersteuning die ik over de jaren heb genoten…..trots & gelukkig!
